Το τελευταίο καλοκαίρι.

Μετά και από τα τελευταία αποτελέσματα του Μαΐου για την ανεργία, δεν είναι δύσκολο να αναληφθεί κάνεις ότι πλέον δεν υπάρχει σωτηρία σε αυτή την χώρα. 

Αυτή η ατάκα «δεν υπάρχει σωτηρία» αν και την χρησιμοποιούσα συχνά χάριν αστεϊσμού, τώρα τελευταία αποκτάει σταδιακά αλλά σταθερά μια ανησυχητικά απειλητική σύγκλιση με την πραγματικότητα.

Όλα τα ενθαρρυντικά νέα από την πλευρά της κυβέρνησης και των ανθρώπων της αγοράς προερχόταν από το ρεκόρ αύξησης του εισαγόμενου τουρισμού. Και όμως στα ελληνικά ξενοδοχεία το φαινόμενο απόλυσης Ελλήνων και πρόσληψης εργαζομένων από την ανατολική Ευρώπη όπως και νεαρών αλλοδαπών με το καθεστώς της μαθητείας, οδήγησε την ανεργία σε νέο ρεκόρ. Αν λοιπόν σε μια χρονιά με ρεκόρ αύξησης τουριστών η ανεργία και η ανασφάλιστη εργασία συνεχίζουν να αυξάνονται, είναι δυνατόν να περιμένουμε σωτηρία; 

Όταν μαγαζιά που αποδεδειγμένα και πολυδιαφημισμένα φοροδιαφεύγουν , ανοίγουν ανεμπόδιστα λίγες ώρες μετά το σφράγισμα τους, όταν άνθρωποι ξεπουλάνε τα σπίτια τους ή καρτερικά περιμένουν την κατάσχεση, γιατί είναι προτιμότερο να ζουν στο νοίκι πως θα έρθει η σωτηρία; Όταν τράπεζες τηλεφωνούν σε ανυποψίαστους δανειολήπτες για να τους ενημερώσουν ότι το «κόκκινο» δάνειο τους πλέον το διαχειρίζεται μια ξένη εταιρεία στην οποία το έχουν πουλήσει, για ποια σωτηρία μιλάμε; Όταν αρθούν και επίσημα οι πλειστηριασμοί, αφού και για αυτό έχουμε δεσμευτεί, τότε ολοφάνερα δεν υπάρχει σωτηρία. 

Η εικόνα του Έλληνα πρωθυπουργού μετά την συνάντηση με τον πρόεδρο Ομπάμα νομίζω τα λέει όλα. Δεν γνωρίζω τι ανέμενε ο Σαμαράς από αυτή την συνάντηση, αλλά προφανώς η απογοήτευση του για το αποτέλεσμα ήταν τέτοια που του έλλειψε ακόμα και το κουράγιο για να προσπαθήσει να την κρύψει.

Ακόμα και ο γνωστός καταστροφολόγος Ρουμπινί από ένα ρεπορτάζ που άκουσα απορεί με εμάς τους Έλληνες και την ανοχή μας μπροστά στα εγκλήματα που διαπράττονται εις βάρος μας. Ειλικρινά πιστεύω ότι αν σε αυτή την χώρα έλλειπε ο ήλιος και η θάλασσα, χωρίς καμιά αμφιβολία, θα είχε γίνει ήδη επανάσταση.

Φοβάμαι και ελπίζω ταυτόχρονα, ότι αυτό είναι το τελευταίο καλοκαίρι που περνάμε υπό αυτές τις τραγικές συνθήκες της άπραγης εθελοτυφλίας μπροστά στο ορατό τέλος. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τη αθωότητα μας όταν έχουμε ήδη καταδικαστεί κα εκτίουμε την ποινή μας. 

Ακόμα και οι γερμανικές εκλογές που όλοι περιμένουν φοβάμαι ότι δεν θα αλλάξουν τίποτα. Αυτό που θα τα άλλαζε όλα είναι το τέλος του προγράμματος αφού τον Μάη του 2014 τα δανεικά θεωρητικά τελειώνουν. Όμως και για αυτό το ενδεχόμενο υπάρχει πρόβλεψη από ότι διαβάζουμε σε άρθρα του ξένου τύπου. Οι γερμανικές εκλογές δεν θα σημάνουν όπως πολλοί ελπίζουν την οριστική λύση του προβλήματος χρέους αλλά την κατάρτιση ενός νέου πολυετούς προγράμματος. Ακόμα και η ελληνική κυβέρνηση το γνωρίζει. Όλη η προσπάθεια της αναλώνεται στη καλύτερη συμμόρφωση ενόψει διαπραγμάτευσης του νέου μνημονίου. Είναι όμως ουτοπικό να πιστέψουμε ότι οι όροι του νέου προγράμματος θα είναι καλύτεροι από τους τωρινούς. Το αντίθετο μάλιστα πρέπει να θεωρείτε σίγουρο.

Έμειναν μόνο λίγοι μήνες μέχρι τότε. Όπως και να χει, ίσως αυτό είναι το τελευταίο καλοκαίρι της «ανεμελιάς» μας. Ή αναλαμβάνουμε την ευθύνη της τύχης μας ή ... αλλάζουμε χώρα όπως τόσοι και τόσοι συμπατριώτες μας.

Ποιος ξέρει; Ίσως με τα λεφτά από τα χρόνια της μετανάστευσης μας, μπορέσουμε να αγοράσουμε ξανά πίσω το σπίτι που θα μας κατασχέσουν για ερχόμαστε να περνάμε μερικές μέρες κάποια μακρινά καλοκαιριά.

Κείμενο του Μιχάλη Κ.