Συζητήσεις στα σκουπίδια

Ένα απόγευμα πριν μερικές μέρες πήρα τα σκουπίδια μου για να τα πετάξω. Τα είχα χωρίσει προσεκτικά όπως κάνω καιρό τώρα σε αυτά της ανακύκλωσης και τα υπόλοιπα. Αφού λοιπόν τα μάζεψα τα έβαλα στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου, ξεκίνησα για το μικρό ταξίδι του αποχωρισμού αφού πλέον οι κάδοι των σκουπιδιών απομακρύνθηκαν σε μερικά απομακρυσμένα και πιο ερημικά σημεία προφανώς για να μην προσβάλουν την αισθητική και την μύτη μας.

Πλησιάζοντας είδα ότι μια γυναίκα με ένα γκρι παλιό ξεθωριασμένο μακρύ φόρεμα ήταν πάνω από ένα κάδο και έψαχνε στα σκουπίδια. Από την κυρτάδα στην πλάτη της και τα γκρίζα μαλλιά κατάλαβα ότι είναι μεγάλη σε ηλικία.  Ατάραχος και χωρίς να το πολυσκεφτώ αφού είναι κάτι που όλοι μας φαντάζομαι έχουμε ξανασυναντήσει συχνά στο πρόσφατο παρελθόν, σταμάτησα, άνοιξα το πορτμπαγκάζ και πήρα τις δυο σακούλες. Πέταξα πρώτα αυτά της ανακύκλωσης στο μπλε κάδο και μετά καθώς ετοιμαζόμουν να πετάξω τα υπόλοιπα στο μεταλλικό η γυναίκα γύρισε, με κοίταξε στα μάτια και μου μίλησε.

«Παιδί μου μήπως έχεις λίγο ψωμί στα σκουπίδια σου;»

«Όχι θεία. Συγνώμη.» είπα, πέταξα την σακούλα και μπήκα πιο βιάστηκα από ότι συνήθως στο αμάξι.

«Η θεία έμοιαζε λίγο με την συγχωρεμένη τη γιαγιά μου. Ψωμί όμως από τα σκουπίδια; Είναι δυνατόν κάποιος να ζει με ψωμί από σκουπίδια; Εγώ νόμιζα ότι ψάχνουν τα σκουπίδια για να βρουν κάτι να πουλήσουν και έτσι να πάρουν ψωμί.» Αυτές ήταν οι πρώτες σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου για μερικά μόνο λεπτά, όσο χρειάστηκε για να πάω στην επόμενη δουλεία που είχα προγραμματίσει για  εκείνο το απόγευμα. Οι επόμενες όμως σκέψεις και ενοχές ήρθαν αργότερα.

Περιέγραψα το επεισόδιο στην παρέα μου και ανακάλυψα ότι σχεδόν όλοι είχαν δει ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια αλλά ποτέ δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα. Πετούσαν τα σκουπίδια τους και απομακρυνόταν διακριτικά όπως ήρθαν χωρίς να ανταλλάσσουν ούτε καν ματιά με τους συνανθρώπους των κάδων. Όλοι εκτός από μια φίλη που άθελα της είχε σχεδόν τραυματίσει ένα άνθρωπο όταν πέταξε την σακούλα της και του ήρθε στο κεφάλι καθώς έψαχνε μέσα στον κάδο.

«Σιγά, θα με σκοτώσεις.» της φώναξε ένας άντρας και εκείνη τρομοκρατημένη

«Συγγνώμη. Δεν σας είδα.»  και το έβαλε στα πόδια αφού για κακή της τύχη ήταν και αργά την νύχτα.

Αν παρατηρήσετε το κοινό σε αυτούς μικρούς διαλόγους ήταν ότι στο τέλος και οι δυο τους ζητάμε συγνώμη. Γιατί άραγε συνέβη αυτό; Για αρκετές μέρες με προβλημάτισε αυτή η σκέψη.

Ούτε εγώ θα έπρεπε να έχω φαγώσιμο ψωμί στα σκουπίδια μου ούτε η φίλη μου θα έπρεπε να ξέρει ότι μαύρα μεσάνυχτα υπάρχει άνθρωπος μέσα στο κάδο και ψάχνει. Και όμως το συγνώμη μας βγήκε αβίαστα. Κάτι σαν υποχρέωση ή μια κρυφή ενοχή, ότι για αυτή τους την κατάσταση και απόγνωση ώστε να ψάχνουν τροφή στα σκουπίδια φταίμε με κάποιο τρόπο εμείς.

Τους δυο αυτούς συνανθρώπους μας δεν τους ξέραμε προσωπικά. Όμως μέσα από αυτή την εμπειρία έδωσαν σε έμενα, στην φίλη μου και σε όσους μαθαίνουν αυτήν την ιστορία, δυο μεγάλα μαθήματα. Πρώτον αν ποτέ πετάξουμε κάτι φαγώσιμο πρέπει να το κάνουμε προσεκτικά ώστε να μπορεί να όντως να φαγωθεί και πάντα να προσέχουμε εάν βρίσκετε κάποιος μέσα στον κάδο.

Επίσης μου έδωσαν τροφή για σκέψη, αφού οι τύψεις και η κρυφή ενοχή παραμένουν. 

Κάτι πρέπει να έχουμε κάνει τελείως λάθος ή κάτι έχουμε αμελήσει να κάνουμε. 

Και αν όχι εμείς προσωπικά, τότε  το κράτος μας, που στην τελική όμως είμαστε πάλι εμείς. 

Ακόμα το σκέφτομαι.         

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ Κ.