Επιτέλους πήρα μια απάντηση.

Από την αρχή της κρίσης και το πρώτο μνημόνιο αλλά περισσότερο και εντονότερα μετά το δεύτερο μνημόνιο και τις δίπλες εκλογές, με ταλαιπωρούσε ένα μεγάλο ερώτημα. 
Ένα ερώτημα που έψαχνα εναγωνίως την απάντηση του.
Ένα ερώτημα που έθετα σε γνωστούς και φίλους, που  προσπάθησα πολλές φορές ο ίδιος να απαντήσω και που πάντα προς μεγάλη απογοήτευση μου διαπίστωνα ότι καμιά  απάντηση δεν αντιπροσώπευε την πλειοψηφία του κόσμου. 

Για να μην αδικήσω κανένα από τα 11 εκατομμύρια των κατοίκων αυτής της χώρας αφού είναι αδύνατον να ρωτήσω κάθε Έλληνα ξεχωριστά, η έννοια της πλειοψηφίας που χρησιμοποιώ σε αυτό άρθρο αναφέρεται αποκλειστικά σε εκλογικά αποτελέσματα ή στην μαζικότητα, αγωνιστικότητα και συνέχεια των εκδηλώσεων σε συλλογικό επίπεδο με σκοπό την ανατροπή ή αλλαγή του μνημονίου.

Το ερώτημα όπως έχετε ήδη πολλοί καταλάβει, ειδικά αν έχετε διαβάσει κάποια από τα περασμένα άρθρα είναι: 

Γιατί αφού η συντριπτική πλειοψηφία Ελλήνων και ξένων έχει αντιληφθεί ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, εμείς εξακολουθούμε να το υπηρετούμε; 

Αυτό το τεράστιο ΓΙΑΤΙ απευθύνεται σε όλους. Και στους υποστηριχτές του μνημονίου και στους αντιπάλους του. Είναι εξαιρετικά περίεργο και δυνητικά εξωφρενικό -αν το σκεφτείς για περισσότερη ώρα από όση χρειάζεται- να ξέρουν σχεδόν όλοι ότι το μνημόνιο οδηγεί σε αδιέξοδο και να συνεχίζουν να το ακολουθούν. Οι υποστηρικτές του φροντίζοντας για την εφαρμογή του και οι αντίπαλοι του με την αδράνεια ή την λανθασμένη και ξεψυχισμένη αντίδραση τους.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι και να αποφύγουμε πιθανά λάθη και παρεξηγήσεις επικαλούμενοι τα 11 εκατομμύρια των Ελλήνων, ας περιοριστούμε στο αντιπροσωπευτικό δείγμα του πολίτικου μας συστήματος, την βουλή. 

Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε και ένα επιπλέον πλεονέκτημα αφού οι βουλευτές ανεξαρτήτως κομμάτων, θεωρούνται κατά κοινή ομολογία μορφωμένοι άνθρωποι που αδυνατούν τουλάχιστον ανοιχτά να επικαλεστούν το επιχείρημα της άγνοιας για όσα ψηφίζουν. Αν και έχει συμβεί και αυτό στο παρελθόν. 

Και όμως ακόμα και στη βουλή 4 χρόνια τώρα, όλα τα μνημόνια και όλοι οι επιβαλλόμενοι από την τρόικα νομοί έχουν ψηφιστεί μετά χειροκροτημάτων. Είναι άλλωστε μόνο λίγες μέρες που μια ακόμα πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης απορρίφθηκε.

Και όμως η απάντηση σε αυτό το δύσκολο και φαινομενικά αναπάντητο ερώτημα τελικά υπάρχει και δεν την δίνει κάποιος περισπούδαστος παντογνώστης οικονομολόγος αλλά ένας αμερικανός συγγραφέας. Ο Χένρι Μίλερ στο βιβλίο του Τροπικός του Καρκίνου περιγράφοντας την φτωχική και γεμάτη ανέχεια ζωή του στο Παρίσι του 1930 που λάτρευε, γράφει: 

«Ένας κόσμος δίχως ελπίδα μα και δίχως απελπισία».

Είναι απίστευτο αλλά ο Μίλερ με μόλις 8 λέξεις τα κατάφερε. Αυτή είναι η απάντηση που έψαχνα. 

Γιατί δεν ανατρέπουμε το μνημόνιο;  Μα γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα χωρίς ελπίδα μα και δίχως απελπισία. 

Έτσι από την μια έχουμε τους υποστηρικτές του μνημονίου που προτιμούν να εφαρμόζουν ένα επιβαλλόμενο μνημόνιο χωρίς ελπίδα, παρά την απελπισία  παραδοχής του αδιεξόδου. Ενώ από την άλλη, οι αντίπαλοι του μνημονίου δεν έχουν φτάσει στην απαραίτητη κρίσιμη μάζα πλειοψηφίας της απελπισίας για να επιβάλουν εκλογές. 

Η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι ακριβώς εκεί. Αιωρούμενη στο κενό, στο μεγάλο τίποτα που υπάρχει ανάμεσα στην ταυτόχρονη απώλεια ελπίδας και απελπισίας.

Πολύ θα πουν ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων έχει ήδη φτάσει και ξεπεράσει τα όρια της απελπισίας και όμως δεν έχει αλλάξει τίποτα . Και ίσως έχουν δίκιο. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ο φόβος. Είναι άλλο πράγμα να είσαι απελπισμένος χωρίς να το αναγνωρίζεις ή να το αποδέχεσαι και άλλο να είσαι απελπισμένος και να το παραδέχεσαι. Χρειάζεται πολλά κότσια για να αποδεχτείς προσωπικά και δημοσίως  ότι έφτασες στην απολυτή απελπισία. Μοιάζει σαν να αποδέχεσαι τον ίδιο σου το θάνατο.

Και μιας και μιλάμε για φόβο. Φοβάμαι τελικά ότι η μόνη μας ελπίδα για αλλαγή, είναι η αποδοχή της απολυτής απελπισίας μας. Μην απελπίζεστε όμως. Έτσι όπως πάνε οι συζητήσεις με την τρόικα η ώρα της μεγάλης απελπισίας πλησιάζει.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ Κ.