Τώρα που τα πανηγυρτζίδικα τραπέζια που στήθηκαν για την επίσκεψη Μέρκελ μαζεύτηκαν, τώρα που οι ιαχές της κυβέρνησης και οι κραυγές της αντιπολίτευσης σταμάτησαν να καλύπτουν την πραγματικότητα, ας δούμε τις ειδήσεις που χάσαμε (πέρασαν στα ψιλά) και ας βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα χωρίς την πίεση της κυβερνητικής υστερίας του «νενικήκαμεν» και τον αναποτελεσματικό και άχρηστο κοπετό της αντιπολίτευσης.
Τί δεν συζητήθηκε κατά την επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα;
Η μεσομακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.
Γιατί δεν συζητήθηκε;
Γιατί η καγκελάριος θα έπρεπε να δεσμευτεί σε ουσιαστικές κινήσεις μείωσης που θα εξασφαλίσουν τη βιωσιμότητα και του χρέους και της ελληνικής οικονομίας.
Έπρεπε να πει ότι η ΕΕ δεν έριξε την Ελλάδα στα νύχια των αγορών χωρίς να έχει προνοήσει για την επόμενη ημέρα και την τύχη του συνεχώς ογκούμενου ελληνικού χρέους.
Δεν ήθελε να πει η κα Μέρκελ και δεν ήθελε να ακούσει ο κ. Σαμαράς το ύψος του ελληνικού χρέους το 2020 με ή χωρίς τις αγορές.
Γιατί ακριβώς εδώ η συζήτηση σοβαρεύει. Ακριβώς εδώ αρχίζει η πραγματική συζήτηση για το χρέος, τις πολιτικές αντιμετώπισης, τις ευρωπαϊκές δυνατότητες, τις αναγκαίες ευρωπαϊκές παρεμβάσεις, την τακτική αλλά και τη στρατηγική των ελληνικών κυβερνήσεων για πραγματική έξοδο από την κρίση χρέους (και να μην το ξεχνάμε, κρίση χρέους έχουμε που μπορεί να διογκώθηκε με τα Μνημόνια, δημιουργήθηκε, όμως, επί… αγορών).
Ακριβώς την ώρα της επίσκεψης Μέρκελ στην Αθήνα, αξιωματούχοι του ΔΝΤ και του Eurogroup έκαναν λόγο για την ανάγκη επιπλέον χρηματοδότησης και εφαρμογής μέτρων, τα δύο επόμενα χρόνια.
«Οι ανάγκες χρηματοδότησης παραμένουν πολύ μεγάλες για την Ελλάδα», δήλωνε ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Τμήματος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ρεζά Μογαντάμ, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στην Ουάσιγκτον, στο πλαίσιο της εαρινής συνόδου του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, μόλις ένα 24ωρο μετά την «έξοδο» στις αγορές και ενώ η κα Μέρκελ ήταν στο Μέγαρο Μαξίμου.
«Οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας, τα επόμενα χρόνια, θα είναι πολύ μεγάλες. Πολύ μεγαλύτερες από τα κεφάλαια που μπορεί να αντλήσει η Ελλάδα από τις αγορές», έλεγε ο κ. Μογαντάμ, και συνέχιζε «το χρέος παραμένει πολύ υψηλό και αυτά τα θέματα θα πρέπει να αντιμετωπιστούν από την Ευρώπη και το Ταμείο, στο πλαίσιο των μελλοντικών αξιολογήσεων».
Την ίδια στιγμή διάβαζα στο ΑΠΕ «Νέα αύξηση σημείωσαν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο από την αρχή του έτους, με αποτέλεσμα το σύνολό τους να ανέλθει στο τέλος Φεβρουαρίου στα 64,5 δισ ευρώ».
Το πρώτο δίμηνο του έτους, όπως προκύπτει από στοιχεία της Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, δημιουργήθηκαν νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές ύψους 2,356 δισ ευρώ. Το ίδιο διάστημα η φορολογική διοίκηση εισέπραξε από νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές 272 εκατ. ευρώ και 401 εκατ. ευρώ από παλαιές ληξιπρόθεσμες οφειλές.
Πάνω στα πανηγύρια φτάνει και η έκθεση του ΟΟΣΑ, σύμφωνα με την οποία η μέση ελληνική οικογένεια ισοπεδώνεται από τα φορολογικά βάρη, το σύνολο των οποίων ανέρχεται στο 44,5% των ακαθάριστων αποδοχών, όταν ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι μόλις 26,4%.
Δε θα σταθώ στην είδηση που, επίσης, «έσκασε» το ίδιο εικοσιτετράωρο ότι η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία (να μη μιλήσουμε για τη μη καταγεγραμμένη) εξακολουθεί να φλερτάρει με το 30%, γιατί πια δεν είναι είδηση…
Δε θα σταθώ στα μηδενικά νούμερα επενδύσεων, ούτε στα δυσθεώρητα νούμερα επιχειρήσεων που κλείνουν ή μεταναστεύουν, γιατί αυτά είναι παλιές ειδήσεις.
Τα στοιχεία, όμως, είναι στοιχεία και μάλιστα στοιχεία που δεν μαγειρεύτηκαν σε κομματικά γραφεία για αντιπολιτευτικούς λόγους. Τι αποδεικνύουν; Ότι η λογική του «βλέποντας και κάνοντας» είναι αδιέξοδη. Ότι η λογική των αποσπασματικών πολιτικών βαθαίνει το πρόβλημα, ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με συγκυριακές πολιτικές, ότι θα το βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας κι εμείς και τα παιδιά μας….
Και η κυβέρνηση; τι κάνει η ελληνική κυβέρνηση; Δεν τα βλέπει, δεν τα ξέρει, δεν τα υπολογίζει;.
Η κυβέρνηση Σαμαρά κάνει το καλύτερο που μπορεί με βάση τη λογική των ελληνικών κυβερνήσεων όλων των αποχρώσεων και τάσεων.
Ουσιαστικά ακολουθεί τη λογική της ελληνικής κοινωνίας: Ας επιβιώσουμε σήμερα και βλέπουμε για αύριο.
Μόνο που αυτό το αύριο γίνεται δυσκολότερο όσο εθελοτυφλούμε για το σήμερα (κάτι ανάλογο για την υποθήκευση του μέλλοντός μας έγραφα τότε για το… αξέχαστο «Τσοβόλα δώστα όλα» και μετά, όταν το πάσα σύμπαν διορίστηκε στο δημόσιο με τα περίφημα κοινωνικά κριτήρια, εξέχουσες τακτικές του «επιβιώνουμε σήμερα και βλέπουμε πώς θα επιζήσουμε αύριο».
Τότε οι πασόκοι με… κατήγγειλαν ως φερέφωνο της Δεξιάς, σήμερα οι δεξιοί με… καταγγέλλουν ως φερέφωνο της Αριστεράς και θα γυρίσουν πλευρό ήσυχοι. Μόνο που η πραγματικότητα, δυστυχώς, δεν είναι ούτε δεξιά ούτε αριστερή).
Και κάτι τελευταίο. Η μοναδική καλή και ελπιδοφόρα είδηση των ημερών χάθηκε κι αυτή μέσα στους αλαλαγμούς. Ο Κωστής Χατζηδάκης, με τα στάνταρς της εποχής επικοινωνιακά off, ανακοίνωσε ότι η Ελλάδα για πρώτη φορά έπιασε τους στόχους απορρόφησης των κονδυλίων του ΕΣΠΑ.
ΠΗΓΗ :http://www.aixmi.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου