Κάποιος να μας τσιμπήσει.

Όνειρο ήταν και ξυπνήσαμε. Ρουφήξαμε  με το μιντιακό μας τηλεοπτικό  καλαμάκι την ένδοξη έξοδο μας στις αγορές –σαν να ήταν ζεστό γαλατάκι -και κοιμηθήκαμε ήρεμοι σαν μωρά γουργουρίζοντας με την ψευδαίσθηση ότι ξεφύγαμε από την κρίση και τα μνημόνια .

Για να γίνει εξαρχής αντιληπτή η θέση μου, δεν διαφωνώ με την έξοδο στις αγορές. Κάποια στιγμή είναι σίγουρο ότι θα γινόταν. Διαφωνώ με τον χρόνο που έγινε , τον τρόπο και τις προσδοκίες και προοπτικές που διαμόρφωσε ενόψει των συζητήσεων για την βιωσιμότητα του χρέους. Λίγο πριν τις εκλογές και ειδικά μετά την υπόθεση Μπαλτάκου, η έξοδος μοιάζει  απελπιστικά με το πυροτέχνημα που θα στρέψει την προσοχή σου στο ουρανό όταν αυτό που θα έπρεπε να προσέχεις είναι τα επίγεια.

Αναμφισβήτητα η λέξη έξοδος , είναι μια βαριά λέξη που  από μόνη της σε παραπέμπει σε κάτι ιστορικό.

Μακάρι να μπορούσα να πω ότι αυτή η τόσο αναμενόμενη  έξοδος στις αγορές  που τόσο εξυμνήθηκε από τα ΜΜΕ θα μπορεί στο μέλλον να μνημονεύεται σαν μια άλλη ενδοξότερη και  ιστορικότερη έξοδο του Ελληνικού έθνους. Μιλάω για αυτή του Μεσολογγίου. Ξέρω ότι τέτοιου είδους συγκρίσεις είναι ατυχείς αλλά ακόμα και το γεγονός ότι η μια έξοδος με την άλλη συνέπεσε με σχεδόν ημερολογιακή ακρίβεια 188 ετών(9/4/2014 η μια και 10/4/1826 η άλλη), όπως και το γεγονός ότι πολλοί δημοσιογράφοι  χαρακτηρίζουν και την τωρινή  ιστορική, με οδήγησε συνειρμικά σε τέτοιες  λαθεμένες  συγκρίσεις και παραλληλισμούς . Το μέλλον θα δείξει, πόσο ιστορική και ένδοξη ήταν. Προσωπικά όμως  δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι ακόμα και αν όλοι όσοι την υποστήριξαν διαψευστούν από τις εξελίξεις , ποτέ δεν θα παραδεχτούν το λάθος τους .

Φυσικά απαγορεύεται καν να αναφερθούμε στη άλλη έξοδο. Ξέρετε, αυτή από το Ευρώ.

Η πολιτική στην χώρα μου όπως δυστυχώς είχα την ατυχία επανειλημμένα και καθυστερημένα να διαπιστώσω, συνίσταται στο ότι δια της τηλεοπτικής  επαναλήψεως της δικιάς μας άποψης  και δια της συνεχούς τηλεοπτικής  διαψεύσεως  της αντίθετης άποψης, καταφέρνεις να κυβερνάς αυτό τον τόπο. Το ίδιο φοβάμαι συνέβη και με την έξοδο στις αγορές.

Μετά από όλα αυτά δεν είναι καθόλου παράξενο γιατί οι τραπεζίτες, οι  καναλάρχες και οι μεγαλοδημοσιογράφοι είναι εκ των πραγμάτων οι αφανείς ηγέτες αυτής της χώρας .

Μετά λοιπόν από την έξοδο, μετά από την επίσκεψη της κυρία Μέρκελ και μετά τους  πανηγυρισμούς ήρθε το τσίμπημα που με ξύπνησε. Δεν ήταν και πολύ δυνατό. Δεν χρειάστηκε δηλαδή και πολύ για να ξυπνήσω. Το μόνο που έπρεπε να κάνω  είναι να κλείσω την τηλεόραση και να διαβάσω  κάνα δημοσίευμα στο διαδίκτυο.

Ναι συμφωνώ και στο διαδίκτυο τα πράγματα  μπορεί να είναι  περίεργα ή και κατευθυνόμενα αλλά τουλάχιστον δεν είναι περιορισμένα. Στο ίντερνετ υπάρχουν από όλα και σε αφθονία. Συμφωνίες, διαφωνίες, κολακείες , βρισιές μα πάνω από όλα  σκεπτικισμός. Αυτό είναι το καλό του γραπτού λόγου. Στην σωστή του μορφή, πρέπει να βάλεις κάτω τα όλα τα δεδομένα και μετά να σκεφτείς, να βρεις και να γράψεις τις λέξεις που οδηγούν στο συμπέρασμα ή στην καλύτερη των περιπτώσεων στην αλήθεια . Ένα τέλειο παράδειγμα- εν είδη τσιμπήματος – είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη  και αυτό το άρθρο http://eimaizontanos.blogspot.gr/2014/04/blog-post_17.html.

Καλή ανάγνωση και καλά ξυπνητούρια.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ Κ.