********************************************************************************************************************************************************************************************
********************************************************************************************************************************************************************************************

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Εκπτώσεις του θανατά



Σταμάτησα με το αμάξι περιμένοντας να ανάψει το φανάρι. Ήταν πρωί και έβρεχε ελαφρά. Ήμουν αρκετά πίσω στην ουρά και ήξερα ότι το φανάρι, θα με «πιάσει» άλλη μια φορά  πριν καταφέρω να περάσω την διασταύρωση.

Περιμένοντας κοιτούσα αδιάφορα έξω από το παράθυρο όταν μπροστά διαγώνια στην απέναντι μεριά του δρόμου παρατήρησα μια βιτρίνα που είχε ακόμα αναμμένα φώτα. Είχε με μεγάλα νούμερα κάποιες τιμές διαγραμμένες και δίπλα τις νέες, μετά την έκπτωση.

Από 1000 Ευρώ νέα τιμή 600, από 1200 στα 800 και πάει λέγοντας. Μια καλή έκπτωση 30 με 40% σκέφτηκα. Το σοκ ακλούθησε αμέσως μετά, όταν σηκώνοντας λίγο το κεφάλι είδα ότι πρόκειται για τις εκπτώσεις γραφείου τελετών.

Ξεκίνησα, πλησίασα λίγο περισσότερο στο φανάρι και ξανασταμάτησα. Το κοίταξα ξανά και ξανά με προσοχή για να  βεβαιωθώ. «Και όμως δεν κάνω λάθος είναι ένα γραφείο τελετών με εκπτώσεις. Να κάτι που δεν το βλέπεις κάθε μέρα», είπα στον εαυτό μου. Μετά αναπόφευκτα ήρθαν οι ερωτήσεις.

Μα πως γίνεται αυτό;


Μήπως αφού μας υποβάθμισαν το επίπεδο ζωής, μας υποτίμησαν και το θάνατο;


Τι να σημαίνει άραγε ότι ένα γραφείο τελετών έχει εκπτώσεις;


Μήπως ο ανταγωνισμός που όλοι μιλούν άρχισε από τα γραφεία τελετών;


Γιατί όμως από τα γραφεία τελετών;


Μήπως άνοιξαν καινούργια;


Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος άρα η δουλεία σίγουρη, γιατί χρειάζεται να κάνουν εκπτώσεις;


Γιατί άραγε και στα είδη πρώτης ανάγκης που είναι επίσης αναπόφευκτα, ο ανταγωνισμός δεν λειτούργει τόσο καλά;


Μήπως οι εκπτώσεις είναι αποτέλεσμα της κρίσης ή υπήρχαν πάντα αλλά εγώ δεν το είχα παρατηρήσει;  


Οι ερωτήσεις θα συνέχιζαν αν δεν με «έσωζε» η κόρνα του οδηγού από πίσω. Πάτησα γκάζι, πέρασα το φανάρι  και γνώριζα μέσα μου ότι όλες οι ερωτήσεις θα παρέμεναν αναπάντητες.

Ποιον να ρωτήσεις άλλωστε για αυτό το θέμα και γιατί;

Συνήθως όταν μου δημιουργούνται ερωτηματικά με πιάνει έμμονη να βρω και τις  απαντήσεις,  ακόμα και αν στο τέλος κάποιες αποδειχτούν λάθος.

Όμως  σε αυτές τις ερωτήσεις δεν επιζητώ καμιά απάντηση. Ούτε καν τη λάθος.

Και αν κάποιος γνωρίζει, μην απαντήσει. Μερικές ερωτήσεις πρέπει να παραμένουν αναπάντητες.  

Κειμενο του Μιχάλη Κ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου