Ο θάνατος της ιδεολογίας

Veni, vidi, vici. 

Ήρθα, είδα, νίκησα και έφυγα αναφώνησε ξανά η Τρόικα. 

Μετά από το ναυάγιο της συγχώνευσης Εθνικής- Eurobank και τις απολύσεις στο δημόσιο, μόνο από εθελοτυφλισμό και ηλιθιότητα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί όποιος ακόμα πιστεύει ότι το πρωτότυπο μόρφωμα που έχουμε για κυβέρνηση, ασκεί ακόμα  κάποια μορφή αυτόνομης εξουσίας.

Πλησιάζουμε επικίνδυνα στο σημείο που η αγανάκτηση μας για τους τρεις πολιτικούς αρχηγούς θα μετατραπεί σε λύπηση. Ειλικρινά πέρα από τα εξοντωτικά μέτρα που λαμβάνουν για το «καλό μας», έχετε σκεφτεί τα πλήγματα που έχει δεχτεί η δικιά τους προσωπικότητα και αξιοπρέπεια. Αναγνωρίζω ότι σε πολλούς μπορεί να φαίνεται περίεργο που αρχίζω να τους λυπάμαι όμως υπάρχουν σοβαροί λόγοι. Πρέπει να λάβουμε υπόψη κάποια γεγονότα για να καταλάβουμε το μέγεθος της ζημιάς που έχουν υποστεί. Όχι βεβαία ότι αυτό αποτελεί δικαιολογία.

Οι τρεις αυτοί άνθρωποι μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν για να κυβερνήσουν την Ελλάδα μια μέρα,  και τώρα, που είναι επιτέλους κυβέρνηση την εξουσία ασκεί κάποιος τέταρτος. Πίστευαν ότι η άνοδος στην εξουσία θα τους καθιστούσε πρόσωπα άξια μεγάλου σεβασμού και θαυμασμού και όχι πρόσωπα που απολαμβάνουν την απέχθεια και λύπηση μας.  Έχουν δεχτεί τόσες προσωπικές ήττες, έχουν πει τόσα ψέματα προκειμένου να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους και έχουν υποκριθεί τόσο πολύ στο συνεχιζόμενο θέατρο της εθνικής σωτηρίας που τους ενώνει, που ειλικρινά είναι απορίας άξιο πως δεν έχουν μετατραπεί  σε ψυχολογικά ράκη. 

Επίσης πρέπει να σκεφτούμε ότι οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί γεννήθηκαν λίγο πριν ή λίγο μετά τον εμφύλιο. Μεγάλωσαν σε μια Ελλάδα γεμάτη από ιδεολογικά πάθη και έντονες πολιτικές έριδες ενώ όλοι τους ανδρώθηκαν πολιτικά λίγο πριν ή λίγο μετά την μεταπολίτευση. Είμαι σίγουρος ότι αν  γυρνούσαν πίσω στο χρόνο ούτε οι ίδιοι δεν θα αναγνώριζαν πλέον τους εαυτούς τους. Όλο το παθός τους για την ιδεολογία που υπηρετούσαν, όλη η παλιά τους αγάπη για την πολιτική και όλες οι καλοπροαίρετες  ιδέες και αξίες που οραματιζόταν για το μέλλον της Ελλάδας έχουν χαθεί. 

Επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι ο θάνατος της ιδεολογίας ενός ατόμου είναι κάτι πολύ σκληρό. Ακόμα και αν όλα γίνονται στο όνομα μια εθνικής έκτακτης ανάγκης, το να απαρνηθείς όλα όσα πιστεύεις μέχρι και εκείνη τη στιγμή, αφήνει πάντα ένα μεγάλο ψυχολογικό τραύμα, ειδικά όταν αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι μας κυβερνούσαν τόσα χρόνια και είναι εν πολλοίς  υπεύθυνοι για αυτή την τραγωδία.

Όπως ξαναείπα, μόνο ένα τέτοιο πρωτότυπο μόρφωμα, μονό μια κυβέρνηση αποτελούμενη από όλες τις αποχρώσεις του πολιτικού φάσματος που έχουν  πλέον απολέσει την ιδεολογία τους, θα μπορούσε να σταθεί υπό τις παρούσες συνθήκες.

Πέρα από τις αντιγνωμίες που φαίνεται να υπάρχουν κατά καιρούς μεταξύ τους, ουσιαστικά ο ένας αρχηγός στηρίζει και δίνει  κουράγιο στον άλλο. Το βάρος θα ήταν ασήκωτο για έναν μόνο. Έχουμε  μια κυβέρνηση, κάτι σαν group therapy φανταστείτε.

Ακόμα και αυτό που χαρακτηρίζουν σαν διαπραγμάτευση αρχίζει να θυμίζει επικίνδυνα θεραπευτική αγωγή, ενώ οι δόσεις που λαμβάνουμε είναι η αντίστοιχη φαρμακευτική. Ταυτόχρονα η Ελλάδα μοιάζει με ασθενή που η θεραπεία τον σκοτώνει. 

Αυτό που πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε, είναι να τους επιτρέψουμε να θανατώσουν και τις δίκες μας ιδεολογίες, όποιες και αν είναι αυτές. Η νέα ιδεολογία του Ευρώ και του χρήματος, άπλα δεν είναι ιδεολογία. Ακόμα και αν πολλοί δυστυχώς πιστεύουν ότι το χρήμα είναι θεός. 

Κείμενο του Μιχάλη Κ.