Αν κάποιος με ρώταγε λίγες μέρες
πριν αν πιστεύω πως στην εποχή μας γίνονται ακόμα θαύματα, θα του έλεγα εκείνο
που κατά τη γνώμη μου εύστοχα τονίζει η Νίκη
Παπαθεοχάρη στους στίχους της «…λείπει πάλι ο Θεός κι έχει μην ενοχλείτε
έξω στην πόρτα του».
Σήμερα όμως αν με ρωτήσει έχω να πω το εξής :
Τα θαύματα κρύβονται στις πιο απλές
στιγμές...
Τα θαύματα είναι κρυμμένα πίσω από το γέλιο μιας μάνας, που
στην πιο δύσκολη εποχή κρατά στα χέρια της
το νεογέννητο πλασματάκι της, που με λαχτάρα και δυσκολίες μεγάλωνε μέσα της,
και του ορκίζεται πως θα δε θα αφήσει να του λείψει ποτέ τίποτα…
Τα θαύματα είναι κρυμμένα πίσω από το κλάμα ενός μωρού, το
οποίο, με τρόπο μαγικό, σταματά, όταν ο πατέρας του το κρατήσει στην αγκαλιά
του, λες και τη στιγμή εκείνη του χάρισε τον κόσμο όλο, δίνοντάς του κάτι τόσο
απλό, το οποίο όμως για εκείνο ήταν τα πάντα…
Τα θαύματα είναι κρυμμένα πίσω από τα δάκρυα του παππού και της
γιαγιάς, τα οποία βρέχουν αυθόρμητα τα μάγουλά τους, ακόμα και στη θέα μιας
φωτογραφίας, μιας μικρής φωτογραφίας που τράβηξαν με το κινητό τους, για να έχουν
πάντα μαζί τους και να τους θυμίζει τι πραγματικά σημαίνει να αγαπάς…
Τα θαύματα είναι κρυμμένα πίσω από τα λόγια των φίλων που με
τον πιο απλό τρόπο σου αφήνουν ένα κομμάτι της καρδιάς τους σα λευκό χαρτί στα
χέρια σου, για να γράψεις ο ίδιος όλα όσα ζητάς από εκείνους, χωρίς περιορισμούς,
χωρίς στεγανά, χωρίς σύνορα…
Τα θαύματα είναι κρυμμένα μέσα στις αγκαλιές των συγγενών,
που πάντα είχαν κρατημένο χώρο και για σένα, όποια ώρα και στιγμή εσύ το ζητούσες,
και όχι μόνο όταν υπήρχαν φουρτούνες και φουσκοθαλασσιές…
Τα θαύματα, τελικά, είναι κρυμμένα πίσω από ένα βλέμμα που έτσι
απλά, χωρίς λόγια, χωρίς χειρονομίες, φωνάζει ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Να πιστέψεις κι εσύ πως τα θαύματα
κρύβονται στις πιο απλές στιγμές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου