Διαδηλώσεις μνημόσυνα…

Μια εβδομάδα πέρασε από την 24ωρη απεργία της ΓΣΕΕ και την τελευταία μεγάλη διαδήλωση. Και όμως προς απογοήτευση μου, το αίσθημα που μου άφησε ήταν  σχεδόν το ίδιο με όλες τις προηγούμενες. 

Αυτό δεν ήταν διαδήλωση διαμαρτυρίας ή διεκδίκησης, ήταν μνημόσυνο.

Όπως σε ένα μνημόσυνο βρισκόμαστε για να πενθήσουμε, να θυμηθούμε και να τιμήσουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο έτσι και οι σημερινές διαδηλώσεις. Αντί για διαδήλωση διεκδίκησης εμείς συναθροιζόμαστε για να πενθήσουμε την χαμένη αξιοπρέπεια, την χαμένη τιμή και τη χαμένη ανεξαρτησία μας. Βρισκόμαστε για να τιμήσουμε την χαμένη μας δουλεία τον χαμένο μισθό ή σύνταξη και τα αδικοχαμένα εργασιακά δικαιώματα. Για να θυμηθούμε και να  πενθήσουμε τα χαμένα όνειρα και την πεθαμένη ελπίδα της νέας γενιάς.

Ακόμα και τα πρόσωπα των ανθρώπων μοιάζουν σαν να παρευρίσκονται σε μνημόσυνο. Πολλοί δεν θα ήθελαν καν να βρίσκονται εκεί, αλλά όπως ένα μνημόσυνο θεωρείται υποχρέωση έτσι κινδυνεύει πλέον να καταντήσει και η παρουσία μας στην διαδήλωση.

Μου θυμίζει ένα περιστατικό από την εποχή του πανεπιστήμιου, για  ένα μάθημα το οποίο σχεδόν κάνεις δεν περνούσε. Μετά πια από την τρίτη αποτυχημένη προσπάθεια, από τους 160 φοιτητές, είχαμε μείνει 30 άτομα που συνεχίζαμε να εμφανιζόμαστε στις εξετάσεις. Κάθε φορά που βρισκόμασταν έξω από την αίθουσα και επειδή πλέον είχαμε αναπτύξει μια οικειότητα, γελούσαμε μεταξύ μας συνωμοτικά σαν να ρωτούσαμε χωρίς να το ξεστομίζουμε «Πάλι εδώ ακόμα και ας ξέρουμε ότι δεν θα το περάσουμε;». Έτσι και τώρα στις διαδηλώσεις. Πάντα οι ίδιες φάτσες με το ίδιο συνωμοτικό μειδίαμα, σαν να λέμε «Πάλι εδώ και ας ξέρουμε ότι δεν θα αλλάξει τίποτα;».

Ακόμα και τα σχεδόν ξεψυχισμένα σποραδικά συνθήματα ή τα μικροεπεισόδια με τα ματ μοιάζουν με  σπαρακτικά κλάματα κάποιου κοντινού συγγενή. Σπανέ μόνο για λίγο την σιωπή και το γενικό μούδιασμα, όμως το μνημόσυνο συνεχίζεται κανονικά.

Και διερωτώμαι γιατί μας συμβαίνει αυτό; Γιατί η διαδήλωση πρέπει να θυμίζει μνημόσυνο; Γιατί στην γειτονική Βουλγαρία –που επίσης υποφέρουν-κατάφεραν μετά από μια εξωφρενική αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος, να ρίξουν μια κυβέρνηση; Πως κατάφεραν χωρίς καν να έχει κηρυχθεί απεργία από τα συνδικάτα, να είναι 10 μέρες στους δρόμους διεκδικώντας το δίκιο τους και την παραίτηση μιας κυβέρνησης που τους αδίκησε; Γιατί εμείς που έχουμε χάσει τόσα πολλά, που έχουμε αδικηθεί κατάφορα, γιατί εμείς που πέσαμε θύματα ενός ήδη ανεγνωρισμένου «λάθους» δεν μπορούμε να μείνουμε 10 μέρες στους δρόμους; Γιατί τόσος φόβος;

Δεν είναι απαραίτητο να φωνάξουμε «παραιτηθείτε» αφού είναι τέτοια η σύγχυση μας που ούτε εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε ποια κυβέρνηση θέλουμε. Μπορούμε όμως να τους φωνάξουμε «διαπραγματευτείτε». Σε αυτό πιστεύω συμφωνούμε σχεδόν όλοι.

Κλειδί για την επιτυχία  παραμένει διαχρονικά η μαζικότητα και η διάρκεια. Οι κλαδικοί και μεμονωμένοι  αγώνες στην σημερινή Ελλάδα είναι καταδικασμένοι όπως επίσης αποδείχτηκε τελευταία, με θάνατο δια  επιτάξεων.

Πριν από όλα όμως οι διαδηλώσεις πρέπει να σταματήσουν να θυμίζουν μνημόσυνα. Πρέπει να αρχίζουν να θυμίζουν γιορτή. Μια γιορτή για ένα καλύτερο αύριο. Μια γιορτή που θέλουν όλοι να συμμετέχουν αυθόρμητα και άφοβα.

Και  ας μην ξεχνάμε. Αυτοί που επέμειναν είναι αυτοί που πέρασαν τελικά το μάθημα. 

Κείμενο του Μιχάλη Κ.