Τα όρια της υποκρισίας!

Άραγε πόση υποκρισία μπορεί να αντέξει μια χώρα; Αν διερωτάστε ποιο είναι το αποτέλεσμα της υπέρμετρης υποκρισίας, η απάντηση είναι όλα αυτά που ζούμε σήμερα. Αν κάποιος ψάχνει την απάντηση γιατί μας συμβαίνει αυτή η καταστροφή, η απάντηση είναι επειδή είμαστε υποκριτές.

Τα χρόνια που προηγήθηκαν της κρίσης ήταν τέτοια η έκταση της υποκρισίας μας, που αδυνατούσαμε έστω και να την  αντιληφθούμε. Γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν σε μια απόλυτα  υποκριτική κοινωνία που αποδεχτήκαμε ως δεδομένο και αναντικατάστατο περιβάλλον μέσα στο οποίο θα δημιουργήσουμε, θα κάνουμε  την δικιά μας οικογένεια και θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Όλα αυτά βέβαια ήταν τα αναπόφευκτα αποτελέσματα του μεγάλου μας συμβιβασμού. 

Συμβιβαστήκαμε άνευ όρων, ότι η υποκρισία, είναι ο μόνος τρόπος να αντεπεξέλθουμε να προκόψουμε και να ζήσουμε με αξιοπρέπεια σε αυτή την χώρα.

Συμβιβαστήκαμε με την υποκρισία ότι το μέσο είναι ο μόνος τρόπος να βρεις δουλεία ή να κάνεις δουλεία. 

Συμβιβαστήκαμε με την υποκρισία ότι το φακελάκι είναι ο μόνος τρόπος να κάνεις μια επιχείρηση, μια εγχείρηση ή να βγάλεις άδεια οικοδόμησης. 

Συμβιβαστήκαμε με την υποκρισία ενός διεφθαρμένου οικονομικού, πολίτικου, δικαστικού και δημοσιογραφικού συστήματος, που δουλεύει για εμάς. 

Συμβιβαστήκαμε με την υποκρισία ότι τα δάνεια και οι πιστωτικές κάρτες ήταν κάτι απλό και εύκολο. Συμβιβαστήκαμε με την υποκρισία ότι η ατιμωρησία και το λάδωμα είναι ικανός λόγος για να φοροδιαφεύγουμε.

Και ενώ ακόμα διαισθανόμασταν την υποκρισία , ενώ ακόμα αμυδρά διακρίναμε τα λάθη μας, στο τέλος συμβιβαστήκαμε με την υποκρισία της ίδιας μας της ανικανότητας, να σκεφτούμε και να αντιδράσουμε για να τα αλλάξουμε όλα. 

Για να δούμε την αλήθεια. Δεν αναρωτηθήκαμε καν, πως είναι δυνατόν να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, αν είμαστε βουτηγμένοι στην υποκρισία;

Τώρα πλέον είναι ολοφάνερο ότι όχι μονό δεν μάθαμε αλλά αντίθετα η υποκρισία είναι η μονή μας ελπίδα για επιβίωση. Πραγματικά δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική μετά την υποκρισία των τριών διαδοχικών μνημονίων σωτηρίας. Ενώ βλέπουμε και ζούμε τα αποτελέσματα τους, η υποκρισία είναι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης μιας τόσο οδυνηρής πραγματικότητας. 

Είμαστε de facto σε μια  ψυχολογική κατάσταση άρνησης της πραγματικότητας.

Για να επιβιώσουμε υποκρινόμαστε ότι δεν έχουμε χρεοκοπήσει, ότι δεν έχουμε καταρρεύσει ως κοινωνία, ότι η ανεργία θα αρχίσει να πέφτει και ότι η ανάπτυξη είναι στη επόμενη  γωνιά . Υποκρινόμαστε ότι τα εργασιακά δικαιώματα θα επανέλθουν εκεί που ήταν, ότι  μισθοί και συντάξεις κάποια στιγμή θα αυξηθούν, ότι οι άνθρωποι δεν θα αυτοκτονούν κατά δεκάδες και ότι αν κάνουμε υπομονή όλα θα γίνουν όπως παλιά. Περισσότεροι από 500.000 εργαζόμενοι παραμένουν απλήρωτοι από 5 έως 15 μήνες αλλά δεν έχουν άλλη επιλογή από το να υποκρίνονται ότι έχουν ακόμα δουλεία.

Είναι φυσικό επακόλουθο η κυβέρνηση να ακολουθεί την υποκρισία που επικρατεί στο λαό. Έτσι οι κυβερνώντες με την ίδια ευκολία, υποκρίνονται ότι το πρόγραμμα βγαίνει,  ότι  θα υπάρξουν πολιτικές για την αντιμετώπιση της ανεργίας και ότι κυβερνούν, όταν κάθε τους απόφαση ελέγχεται από την τρόικα. Ενώ για το τέλος έχουμε την υποκρισία της ίδιας της τρόικας, που ενώ γνωρίζει πριν από όλους και έχει παραδεχτεί το αδιέξοδο που οδηγούμαστε, υποκρίνεται ότι δεν υπάρχει άλλη λύση.

Προς το παρόν δυστυχώς υπάρχει μόνο η ελπίδα. 

Η ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα καταλάβουμε ότι κάθε δόση που παίρνουμε είναι μια παράταση στην υποκρισία. 

Η ελπίδα ότι κάποτε θα  αντιληφθούμε ότι δεν είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει οποιαδήποτε ουσιαστική αλλαγή πολιτικής,  όταν κυβέρνηση, τρόικα και λαός είναι συνέταιροι στην ίδια υποκρισία.

Είναι μια βάσιμη ελπίδα που απορρέει από την  μοναδική ίσως, αλλά αδιαμφισβήτητη αδυναμία της  υποκρισίας. 

Αργά ή γρήγορα, υπό πίεση ή εκ των πραγμάτων, η υποκρισία καταρρέει και  αποκαλύπτεται. 

Τότε και μόνο τότε, μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα επικρατήσουν οι σωστές, ανυπόκριτες  και φοβάμαι επώδυνες πολιτικές λύσεις. 

Το ερώτημα είναι. Μπορούμε  να  αντέξουμε την αλήθεια  όταν έχουμε  υπερβεί  τα όρια της υποκρισίας;

Κείμενο του Μιχάλη Κ.